19. yüzyılın son kırk yıllık döneminde, Avrupalı sanatçılar arasında Japon Sanatına karşı büyük bir ilgi oluşmuştur. Bu ilginin en önemli etkisi, Hiroshige(1797-1858), Hokusai(1760-1849) ve Utamaro(1753-1806) gibi sanatçıların kullandığı kalıp baskısı “ukiyo-e” olmuştur. Aslında bir budist terimi olan ukiyo-e “kayan dünyanın resimleri” anlamına gelmekte ve gündelik hayatın geçiciliğinden bahsederken bedensel hazlar, aktörler ve sumo güreşçilerinin hayatını kastetmektedir. Baskılar batının geleneksel akademik sanatına tezat oluşturacak şekilde canlı ve cesurdur. Batılı ressamlar, dramatik bir biçimde kırpılan görüntüler, kasıtlı bir şekilde yassılaştırılan mekânın yarattığı yakınlık duygusuyla ana hatlar ve siluete rağbet etmişlerdir. Ayrıca yelpaze, paravan, kimono ve porselenlerin resmedildiği dekoratif sanatlardan da etkilenmişlerdir.