“Parlak – koyu” anlamına gelen “Chiaroscuro” İtalyanca bir terimdir. Birbiriyle çatışan güçlü açık ve koyu alanların karşıtlığını belirtiyor. Bu efekt obje ile arka plan arasındaki kontrastı vurgulamak ve formu öne çıkarmak için kullanılır. Fresklerde kullanılan boyalar çok hızlı kururlar ve bu tekniğin etkili olabilmesi için fazla saydamdırlar. Yağlı boya tekniği ortaya çıktıktan sonra bu etkinin olanakları daha rahat biçimde kullanılmaya başlamıştır.

Tek renkli resimlerde ton farklılıklarıyla elde edilen aydınlık ve karanlık alanları tanımlar. Resimden önce ağaç baskıda uygulanan ışık- gölge karşıtlığı figüre heykelsi bir görünüm kazandırır. Resim alanında önce Leonardo da Vinci’nin yapıtlarında uygulanmakla birlikte, Barok dönemde yaygınlık kazanır ve Romantik dönemde de yoğun duygusal etki yaratmak amacıyla kullanılır. Çizgisel bir kompozisyonda ışık genel anlamda kullanılırken, Leonardo sonrasında ve özellikle de Barok dönemde genellikle kompozisyonun bir köşesinden geldiği düşünülen diyagonal ışık kullanımı söz konusudur ve kompozisyonun ışıklı kısmı belirginlik kazanır. Böylelikle Barok resim bir tiyatro sahnesi kullanılan ışık da takip ışığı gibi algılanır. Işığın verdiği imkânlar çerçevesinde sınırlanan kontur çizgisinin eriyip arka fondaki gölgeli kısma geçmesi ışık- gölge kullanımına dayalı kompozisyonların tipik özelliğidir.

Chiaroscuro, Leonardo da Vinci tarafından icat edilmiştir ve 17. yüzyılda Caravaggio (1578 – 1635) ve Rembrandt (1606 – 69) zamanında en iyi ifade biçimini yakalamıştır.