Özellikle Güzel Sanatlar’da, fotoğrafta (Fotoğrafçılık) ve dansta verilerini doğadan alan ve belirli normların ya da normal (olağan) biçimlerin bulunduğu kabul edilen görüntülerde biçimi abartarak sunma, ” normal” in göstergelerini tümüyle yok etmeden değiştirme. Biçimbozumunda amaç, daha güçlü bir etki yaratmak ya da güçlü bir anlatım sağlamaktır. Dışavurumculuk ya da ilk sanat gibi duygu ve anlatımın vurgulandığı, izleyiciyle iletişimin etkili olmasının amaçlandığı sanat türlerinde biçimbozumu yoğun olarak kullanılmıştır. Öte yandan özellikle 20. yy’ın serbest yaklaşımı içinde PICASSO ya da H. MOORE gibi birçok sanatçı biçim olanaklarını artırmak için, kaynakları doğa olsa bile biçimbozumunu bir araç olarak kullanmışlardır. Gerçeküstücülük’teyse biçimbozumu, duygu ve düşlerdeki gerçekleri anlatabilmenin aracı olmuştur. Öte yandan Yeni- Dışavurumculuk gibi, “normal” kavramlara bağlı olmayan ve doğanın tüm görüntü kullanımlarından bağımsız biçim yaratan sanat üsluplarında biçimbozumundan söz edilemez; çünkü bu üsluplarda normalin ne olduğu hakkında belli ilkeler yoktur. Fotoğrafta biçimbozumu çekim sırasında aynalar ya da merceklerle ya da çekimden sonra baskı sırasında mekanik, kimyevi veya dijital yöntemlerle görüntüyü değiştirerek elde edilir.