Merve Yeşil Ada / İÇSEL PEYZAJLAR

DOĞA VE BİLİNÇALTI ARASINDA

Sanat, görünenin ardındaki öz’ü kavrama ve görünmeyeni görünür kılma çabasıdır. Her bir fırça darbesi, yalnızca bir biçimsel düzenin parçası değil, aynı zamanda sanatçının bilinçaltı ile doğa arasında kurduğu içsel diyaloğun izidir. Benim için resim, doğanın biçimsel gerçekliğini taklit etmekten ziyade onun ritmini, devinimini ve duygusal titreşimini içselleştirme eylemidir. Bu eylem, doğayı gözlemlemekle başlar; fakat sonuçta doğa, tuval üzerinde yeniden doğar. Bu yeniden doğuş, aklın sınırlarından çok sezginin, doğaçlamanın ve rastlantının alanında gerçekleşir. Her eser, doğanın bir anlık halinin değil, sanatçının o ana verdiği duygusal yanıtın kaydıdır. “Devinim”, “Ritim”, “Armoni” ve “Kızıl Senfoni” gibi çalışmalar, dışavurumcu bir içsel hareketin somut tezahürleridir. Renk, burada nesneyi betimlemek için değil, duyguyu iletmek için vardır. Kırmızının gerilimi, mavinin dinginliği ve sarının ışıltısı, bilinçaltının sezgisel dengesini kurar. Bu resimler, doğadan alınan görsel imgelerin soyut bir dile dönüştüğü bir geçiş alanıdır. Monet’nin ışık duyarlılığından, Van Gogh’un devinimsel çizgisinden ve Kandinsky’nin ruhsal armonisinden beslenen bu yaklaşım, özünde bir “lirik ekspresyonizm” pratiğidir. Ancak bu liriklik, yalnızca biçimsel değil, varoluşsal bir ifadedir; sanatçının içsel ritminin dışavurumu, doğanın evrensel devinimiyle kesiştiği noktada oluşur. Çalışmaların bütününde sanat, doğanın biçimsel gerçekliğinden uzaklaşıp duygusal bir manzaranın içine dönüşür. Bu dönüşüm, sanatçının kendi iç doğasının dış dünyayla kurduğu ilişkide ortaya çıkan “lirik bir ara mekân”ın ifadesidir. Bu mekân ne tam olarak doğadır, ne de salt sanatçının iç dünyasıdır; ikisinin kesişiminde var olan, devinimle nefes alan bir şiirsellik alanıdır.